Wystawa czynna od 04.04.2009 do 29.04.2009

Georg Johann Tribowski (1935 – 2002). Artysta urodził się w 1935 r. w Gdyni. W 1947 r. rodzina Tribowskich przeniosła się do Szczecina. W latach 1951 - 1956 Tribowski uczęszczał do Liceum Plastycznego. Następnie studiował malarstwo i historię sztuki u prof. Kusztalskiego. Katolicki malarz pracował potem do roku 1964 jako wolny artysta, malował krajobrazy, widoki miasta, na życie zarabiał jednak głównie dzięki kościelnym zleceniom. W 1964 r. jego rodzina przeniosła się wraz z nim do Hamburga uzyskując status póznych przesiedleńców. Artysta przeżył zatem w Polsce 29 lat, które stworzyły podstawy jego rtystycznej pracy, rozwijając jego kreatywną fantazję. Tribowski ożenił się w 1977r. z pochodząca z Cieszyna Gertrudą Bujok, magistrem geografii, którą poznał w 1974 r. będąc na urlopie w Warszawie. Zachęcała ona męża do wielu podróży, w czasie których powstały liczne prace (najczęściej rysunki). Po osiedleniu w Republice Federalnej Niemiec Tribowski pozostał początkowo przy tematach religijnych, malował jednak także martwe natury i skierował się bardzo ekspresywnie i częściowo przy pomocy środków konstruktywistycznych ku tematowi zatrucia i niszczenia środowiska. Artystę zawsze interesowały estetyczne zagadnienia techniki malarskiej, stosowania kolorów, arażancji i coraz częściej zaczął się on zajmować bezprzedmiotowymi kompozycjami konstruktywizmu, które to zdominowały jego pózniejsze prace, uwypuklając różnorodność jego twórczości.

Ból i niejednoznaczność utopii.  Twórczość Georga Johanna Tribowskiego cechują dwa przeciwstawne bieguny. Określiliśmy je jako „ból“ i „niejednoznaczność“ utopii. „Ból“ w takim znaczeniu, w którym jest on rozszerzeniem światopoglądowego horyzontu, oznacza emocjonalnie negatywną konsternację, wywołaną przez poważne przeciwności życia, konflikty, zatrucie i zniszczenie środowiska, stosowanie przemocy, wojnę. Przyczyny leżą więc w „złej rzeczywistości“ i wywołują pełne bólu reakcje. W przeciwieństwie do tego natomiast myślenie utopijne ucieka od systemów przymusu „złej rzeczywistości“. Malarstwo Tribowskiego komplikuje jednak ten główny tematyczny kontrast, mącąc ironią to co utopijne i nadając mu status rozdwojenia; z drugiej strony formy „bólu“ wydają się ulegać złagodzeniu pod wpływem śladów utopii. Ten kontrast reprezentują oba obrazy na plakacie oraz zaproszeniu. Do bieguna „bólu“ należy tematyka rozłąki, zranienia, niszczenia drzew przez blachę, gwozdzie, karczowanie, w ogóle cały cykl nazwany przez artystę Cykl Ochrona środowiska. Do bieguna „niejednoznaczności utopii“ przyporządkowana jest w szczególności seria mocnych w wyrazie kompozycji z tytułem Rama i pole. Przykładem bezprzedmiotowego konstruktywizmu są owe cztery obrazy wystawy, które należą do serii Krajobrazy. Ten wybrany przez artystę tytuł wyraznie zezwala na przedmiotowe skojarzenie z malarstwem pejzażowym.

Formy/kolory/kompozycja: sztuka bezprzedmiotowa. Odrzucenie przedstawiania świata rozpoznawalnych przedmiotów ma w malarstwie konstruktywistycznym być może większą wyrazistość niż w bezprzedmiotowym malarstwie informelu, jako że to ostatnie przypomina zasadniczo spontaniczność i żywiołowość malarskich procedur oraz nieprzeniknioną wielość struktur rzeczywistości. W porównaniu z konstruktywizmem przedmiotowym, trzymającym się obrazowego związku z widoczną, żywą rzeczywistością, redukcja do form zasadniczych, do tego co typowe, istotne w bezprzedmiotowym konstruktywizmie stawia zrozumieniu większy opór, wydaje się o wiele bardziej radykalna. To odnosi się także do intencji „budowania nowego świata“, jaką rozwinął konstruktywizm klasycznego modernizmu od około 1915 roku w Rosji, Holandii, Niemczech, szybko osiągający międzynarodowe znaczenie. Szczególnie wpłynął on na konstruktywizm w Polsce, gdzie w Warszawie w 1924 r. powstało czasopismo »Blok«, którego współzałożycielami byli tak znamienni konstruktywiści jak Władysław Strzemiński (1893- 1925), lub Henryk Stażewski (1894- 1988). Zarówno przedmiotowy, przedstawiający jak i bezprzedmiotowy, nieprzedstawiający konstruktywizm odgrywał dużą rolę także jeszcze po II Wojnie Światowej. Prace Tribowskiego dotyczące tego kierunku sztuki charakteryzuje wielorakość kolorów, są one bogate w wariacje oraz pomimo swej »prostoty« cechują się bardzo różnorodnymi rodzajami kompozycyjnymi.